Ik doe mijn ogen open.
Geen bootje meer.
Ik zit weer op het bankje voor het beeld.
Daar staat Cilie voor me, nu van steen.
Van steen?
Ik wrijf nog eens in mijn ogen.
Heb ik alles gedroomd?
Mijn rapport is uit mijn handen gevallen.
Ik pak het weer van de grond en het zand veeg ik eraf.
Dan zie ik ineens een voldoende staan voor geschiedenis.
Een voldoende?! Ik ben dolblij.
“Bedankt Cilie,” zeg ik tegen het beeld.
“Hoera, ik heb het niet gedroomd.
Dit is een teken dat het allemaal echt gebeurd is.”
Ik pak mijn fiets en rij naar huis.
“Wil je verder op ontdekkingsreis gaan?
Kom dan als de wiedeweerga achter me aan!” zing ik op mijn fiets.
Thuis ga ik op zoek naar een boek over de geschiedenis van Hoogeveen.
Ik lees: “Als het in de ochtend en avond schemerig werd, ging Cilie de velden in.
Daarom noemden mensen haar de ‘Nevelheks’.
Men vond haar vreemd.
Ze vertrouwden haar niet.
Dit kwam omdat niemand wist wie haar echte ouders waren.
Waarschijnlijk uit het buitenland, omdat ze een donkere huid had.
Daarbij sprak ze met een vreemd accent.
Alles wees erop dat ze een heks is, werd er gezegd.
Er was een jongeman die haar wel heel graag mocht.
Een zekere jonkheer Allard Bentinck.
Hij was dolverliefd op haar geworden en op haar prachtige stem.
Maar hun liefde werd verboden.
Mensen uit het dorp hebben Cilie toen met stenen bekogeld, tot bloedens toe!
Dagenlang heeft ze niets gezegd.
Daarna is ze verdwenen...
en doolt ze door Hoogeveen.”
Ik sla het boek dicht en denk:
voor mij was ze geen heks, maar een fee.
Ik staar naar buiten, naar de donkere straten en fluister zacht:
“Fee, als het mist, neem je mij dan nog een keertje mee?”
Het verhaal van Cilie en Johan is een fantasieverhaal op feiten gebaseerd.
Cilie komt uit het verhaal De Nevelhekse van Albert Steenbergen.
Het beeld is gemaakt door Alice Top en staat bij de Hervormde Gemeente van Hollandscheveld.