De molen van Robaard
5 Molenaar

Als ik wakker ben geworden loop ik naar buiten.
Ik zie in de verte een molen.
Grote wieken draaien in de wind.
Ik loop erheen.
“Waar kom jij vandaan?” hoor ik een stem zeggen.
“Ik ben Johan en waar ik vandaan kom is een lang verhaal.
Maar waar ben ik nu, kan ik beter vragen,” zeg ik een beetje stoer tegen de jongen.
“Dit is de meule van Robaard, mijn vader,” zegt de molenaarszoon.
“Wat zie jij er wit uit,” zeg ik.
“Ja, ik werk de hele dag in het meel,” zegt de molenaarszoon.
“Ja, je lijkt wel op Cilie.
In haar lange witte jurk,” zeg ik.
De molenaarszoon kijkt mij met grote verschrikte ogen aan en vraagt:
“ Cilie? Die enge nevelheks, ken jij die?”
“Ja, hoezo?” vraag ik.
Hij fluistert geheimzinnig: “Die meid was altijd al anders dan de anderen.
De mensen hebben stenen naar haar gegooid.
Toen is ze gevlucht.
Ze schijnt nu te dwalen in het veen.
Br, eng, hoor!”
“De mensen hebben haar pijn gedaan?
Dat is gemeen, hoor!
Daarom vlucht ze steeds weg.
Zij is bang, hoor!
Je hoeft niet bang voor haar te zijn!” zeg ik tegen de jongen.

De molenaar Robaard woonde naast zijn molen.
Daarom noemen ze deze molen uit 1787 ook wel ‘De Meule van Robaard’.
Er staan nog twee huizen van molenaars naast de molen.
Vroeger konden er boten door de stenen poort en molengrot tot onder de molen komen.
De molenaar kon zo de zakken met graan naar boven hijsen.
En eenmaal vermalen kon het meel zakken in een boot.
In 1834 werd de molen na een brand weer opnieuw opgebouwd.
Hoogeveen heeft vroeger verschillende graan- en watermolens gehad.
Deze is als enige bewaard en heet nu Korenmolen de Zwaluw.
Je kunt een kijkje nemen in de molen als de wieken draaien en als de blauwe wimpel wappert.

Terug --- Home

Hoofdstuk 4. Pannenkoekeneters --- Hoofdstuk 6. Ambachtslieden